Belicht door de zon, die nog met veel moeite de weg in het theater weet te vinden, beweegt het doek zacht in de wind. De voormalige gordijnen van een podium waarop vele verhalen verteld zijn, dansen gedanst. Een machine beheert nu het podium. Er is geen vrijheid meer van de planken, enkel een paar platformen gevormd door de uiteinden van robotarmen. Vanuit de duisternis kijkt de machine naar zijn podium. Zijn volgende act, een meisje, heeft haar plaats genomen op het podium. Ze staat daar, ogen dicht alsof nog in slaap. Een plotseling licht brengt daar verandering in. Wakker, maar nog niet helemaal. Langzaam wordt haar situatie duidelijk. Vrijheid ontnomen, veilig waar ze is, en niet daar voorbij.
Een derde plateau nadert. Ze weet niet wat ze moet doen, totdat een van haar voeten beginnen te zakken. Een steun zakt langzaam weg. Twijfel is niet meer, ze zet haar voet op het nieuwe plateau. Even staat ze recht, maar al snel verschijnt er weer een nieuwe plateau en zakt er weer een voet weg. Langzaam begint er muziek te spelen, noot voor noot, plateau na plateau. De snelheid wordt hoger en haar stappen beginnen al op een dans te lijken. Onwennig, dat wel. Het is nog moeilijk om de balans te houden en een misstap kan niet vermeden worden. Ze verwacht dat dit haar einde is. Bang voor wat komen gaat sluit ze haar ogen. De muziek stopt. Als ze haar ogen weer opent, merkt ze dat ze nog staat. Trillend op haar benen, zwaar ademend van de schrik staat ze daar. De robot kijkt toe. De lens waardoor deze observeerd draait. Ze is nog niet verloren, zij kan de dans wellicht afmaken. De muziek start weer langzaam en ook de dans wordt vervolgd. Het tempo blijft verhogen en het aantal misstappen van het beoogde pad ook. Zonder onderbrekingen nu. Vallen kan ze blijkbaar niet. Of dat wil de machine niet. Het vertrouwen in haar dans wordt groter, ze ziet niet meer waar ze haar voeten plaatst. Ze raken grond, daar zorgt de machine wel voor. De machine kijkt, volgt haar bewegingen. Ze zijn sneller en sierlijker dan hij haar had kunnen leiden. Hij zal haar voeten vangen, opdat ze niet valt en de dans vroegtijdig teneinde zal komen. Haar voeten gaan snel, maar zijn te volgen en de plateaus snel aangepast.
Het muziekstuk en daarmee ook de dans, komt ten einde. Het meisje maakt een buiging. De lichten dimmen en het doek sluit.
Een derde plateau nadert. Ze weet niet wat ze moet doen, totdat een van haar voeten beginnen te zakken. Een steun zakt langzaam weg. Twijfel is niet meer, ze zet haar voet op het nieuwe plateau. Even staat ze recht, maar al snel verschijnt er weer een nieuwe plateau en zakt er weer een voet weg. Langzaam begint er muziek te spelen, noot voor noot, plateau na plateau. De snelheid wordt hoger en haar stappen beginnen al op een dans te lijken. Onwennig, dat wel. Het is nog moeilijk om de balans te houden en een misstap kan niet vermeden worden. Ze verwacht dat dit haar einde is. Bang voor wat komen gaat sluit ze haar ogen. De muziek stopt. Als ze haar ogen weer opent, merkt ze dat ze nog staat. Trillend op haar benen, zwaar ademend van de schrik staat ze daar. De robot kijkt toe. De lens waardoor deze observeerd draait. Ze is nog niet verloren, zij kan de dans wellicht afmaken. De muziek start weer langzaam en ook de dans wordt vervolgd. Het tempo blijft verhogen en het aantal misstappen van het beoogde pad ook. Zonder onderbrekingen nu. Vallen kan ze blijkbaar niet. Of dat wil de machine niet. Het vertrouwen in haar dans wordt groter, ze ziet niet meer waar ze haar voeten plaatst. Ze raken grond, daar zorgt de machine wel voor. De machine kijkt, volgt haar bewegingen. Ze zijn sneller en sierlijker dan hij haar had kunnen leiden. Hij zal haar voeten vangen, opdat ze niet valt en de dans vroegtijdig teneinde zal komen. Haar voeten gaan snel, maar zijn te volgen en de plateaus snel aangepast.
Het muziekstuk en daarmee ook de dans, komt ten einde. Het meisje maakt een buiging. De lichten dimmen en het doek sluit.
