De beeldende kunst minor was een van de nuttigste periode die ik op de academie heb gehad. En ook meteen de moeilijkste tot nu toe. Net zoals bij het afstuderen nu, was het toen de bedoeling om je eigen doelstellingen te bepalen waarmee je aan de slag ging. En natuurlijk moest ik het mezelf weer zo moeilijk mogelijk maken. Ik ben toen op zoek gegaan naar mijn eigen noodzaak. De drijfveer achter mijn wil om animaties te maken. Ik ben uitgekomen op erg ingewikkelde zaken zoals inhoudelijke noodzaak binnen mijn animaties. Technische dingen; wiskunde, sterrenkune, natuurkunde en programmeren... Maar dit zorgde meer voor een hoop koppijn dan een antwoord naar mijn vraag. Op een middag ben ik toen wat willekeurige foto`s gaan nemen. Bij het bekijken hiervan viel mij iets op en hier ben ik toen maar op verder gegaan. Het eindresultaat zie je hier beneden. Een simpel gegeven: met een lampje tekenen in het donker en dit opnemen met een fotocamera met een lange sluitertijd. Hier kon ik beeldend weinig betekenis aan geven, vooral omdat het heel erg moeilijk is om zo figuratief te werken. Maar, ik was nog steeds een animator en ben op die manier meerdere frames van een animatie op gaan nemen. Dit werkproces was een van de pezierigste die ik had meegemaakt. Je werkt heel direct en hebt ook direct resultaat, dit in tegenstelling tot het computer-werk waar ik veel mee bezig ben. Fysiek is het ook best wel intensief. Helaas is het me niet gelukt om figuratief te werken (vooral animeren lijkt zo onmogelijk), maar hopelijk kan ik dat met wat oefening wel voor elkaar krijgen en er ook een vorm voor vinden om dingen in dat medium te vertellen.
Ik had deze ontwikkeling al bijna aan de kant geschoven als `een interessant experiment`, totdat ik de volgende animatie tegenkwam... Wat zij met die methode neer weten te zetten, gewoon waanzinnig. Maarja, dat zijn wel japanners...
volgende animatie is dus niet door mij gemaakt
